टेबलमा थुप्रै परिकार थिए । उनले खानाको पहिलो स्वाद मृगको सुकुटीबाट सुरु गरे । बुढयौली औंला थर्थराइरहेका थिए तर, चपाउने दाँत भने बलियै थिए उनका । घरी उनी खसीको मासु टोक्थे भने घरी लप्सीको दाना । ९५ वर्षे राष्ट्रकवि माधवप्रसाद घिमिरेले आधा घन्टाको अवधिमा काउलीको तरकारी, साग, भात पनि सिध्याइसकेका थिए । प्लेट चिल्लै पार्ने गरी खाएकाले परिकार मिठो बनेको संकेत मिल्थ्यो ।
खाइसकेपछि रुमालले मुख पुछेर उनले छेउमै खाइरहेकी पत्नी (महाकाली) लाई बिस्तारै सोधे, ‘खै औषधि ?’ महाकाली उनीतिर फर्केर मुसुक्क हाँस्दै भनिन्, ‘ला, ल्याउनै बिर्सिछु ।’
राष्ट्रकवि पनि मुस्कुराइरहे, केही बोलेनन् । तर, खानाचाहिँ फेरि अन्तिमपटक लप्सीको अचार थपे । खाना खाएपछि उच्च रक्तचापको औषधि लिने बानी रहेछ घिमिरेको ।
अनामनगरस्थित म्युजिक नेपालमा उनलाई आफ्नै बालगीतको रेकर्ड सुन्न बोलाइएको थियो, बिहानी भोजसहित । घिमिरेका साथ जीवनसाथी महाकली, छोरी शान्ति अधिकारी र ज्वाइँ पनि थिए । खानामा निकै सोखिन रहेको बताउने घिमिरेलाई सबैभन्दा मन पर्ने परिकार दूध र भात रहेको उनकी पत्नीले खुलाइन् । बेलुका र बिहान दूध-भात उनलाई अनिवार्य चाहिन्छ । ‘पाएजति कुनै कुरा खान छुटाउँदिनँ,’ घिमिरेले भने, ‘तर दूध र भातमा भने बढी नै लोभ गर्छु ।’ मासु पनि उत्तिकै मन पराउने रहेछन् । तर, पछिल्लो समय उच्च रक्तचाप भएकाले डाक्टरले उनलाई मासुको परिकार कम गर्न सुझाव दिएको महाकालीले सुनाइन् ।
‘अचम्मै छ,’ महाकालीले भनिन्, ‘अलिकता रक्तचाप बढी देखिए ध्यान, योगमा केन्दि्रत भइहाल्ने बानी छ उहाँको ।’ घिमिरेले पनि यसमा सही थपे । ‘कुन योग शैली भनेर नसोध्नुहोला नि’ भन्दै घिमिरेले ‘उच्च रक्तचाप नियन्त्रण गर्न योग अति आवश्यक रहेको’ बताए ।
घिमिरेले बालगीत लेख्न जति कठिन छ उति नै संगीत र लयमा ढाल्न चुनौतीपूर्ण रहेको दाबी गरे । उनले गीत सुनेपछि प्रत्येकमा आफूले कसरी, कुन समय तथा प्रसंगमा लेखेको समेत सम्झे । बालगीत बालबालिकाले नै अनुभूति गर्ने खालको सरल र गम्भीर सन्देश बोकेको हुनुपर्ने उनले खुलाए । ‘मेरा गीतको बच्चादेखि ठूलासम्मलाई गम्भीरताको छाप परोस् भन्ने लाग्छ,’ उनले भने, ‘त्यो मेरो बालगीत लेखनको विशेषता पनि हो ।’