पुरानो तिज नयाँ सम्झना

 शोभा पाण्डेय / सिलवाल 

सुन्नुहोला समाजले, कस्तो थियो  यातना ?

पहिला हाम्रो पालाको ,दुःख वेदना ।

वर्ष दिनको तिजमा पनि, माइत जान पाउँथेन

राम्रो लाउने मिठ‍ो खाने, दिन  आउँथेन ।

चार प्रहर रात पनि, पाइन्थेन सुतन

पूर्व रातो नहुँदै ,पर्थ्यो उठन ।

रातिदेखि उठेर ,ढिकी जाँतो पधेरो

मेलाबाट घर आउँदा, हुन्थ्यो अँधेरो  ।

दिनभर मेलापात, रात परेसी घरमा

हाँसोखुसी कहिल्यै थेन, सधैँ डरमा ।

कोही दिनमा गएर ,भुलिएला पँधेरा

घर आउँदा घरका जहान, सबै अँधेरा ।

लाउने ,खाने  बेलामा, बुहारीलाई हेलामा

कहिले निस्की जान्छे र ? भन्छन् मेलामा  ।

सासू ,नन्द ,अमाजु नि, छैनन् मेरा  हितका

आफ्नो  भन्ने स्वामी पनि, शत्रु  सितका ।

मीठो चोखो पाक्यो भने, भित्र भित्रै लुकाउने

कोही  थिएनन् म दुःखीको ,दुःख बिसाउने ।

सुखको श्वास फेर्न नि, कहिल्यै पाइनँँ मैले त

त्रिशूलीमा हाम फालूँ ,झैँ लाग्थ्यो कहिले त ।

डेरा आँखा हेर्छन् स्वामी ,जहिले पनि रिसाउने

माइतमा नि छैनन् ,आमा दुःख बिसाउने ।

तेल हालेर कोरेको, चिल्लो राम्रो  कपाल

यो गीतमा बिदा पाऊँ, जय नेपाल ।